Μαδρίτη, Ισπανία
Την
πρώτη φορά που ο Μάρκος Ροντρίγκες Παντόγια βρέθηκε μπροστά σε ένα μπολ
με σούπα, δηλώνει ότι δεν γνώριζε τι έπρεπε να κάνει. Το εξέτασε
προσεκτικά και έβαλε τη χούφτα του στο μπολ. Το βραστό νερό τον έκανε να
αναπηδήσει και το πιάτο κατέληξε σπασμένο στο πάτωμα.
Ήταν τότε σε ηλικία 19 ετών, αλλά δεν είχε καθίσει ποτέ σε τραπέζι να φάει. Όπως αναφέρει το BBC, ο Μάρκος ζούσε επί 12 χρόνια μόνος του στα βουνά, με μόνη συντροφιά λύκους, κατσίκες, φίδια και άλλα ζώα.
Όταν ήταν έξι η επτά ετών ο πατέρας του τον πούλησε σε έναν αγρότη που τον πήγε στα βουνά Σιέρα Μορένα, στην Ισπανία, για να τον βοηθάει να βόσκει τα πρόβατα. Ο ηλικιωμένος άνδρας πέθανε μετά από λίγο, αφήνοντας τον Μάρκο μόνο του.
Έχοντας βιώσει, όπως λέει, χρόνια ξυλοδαρμών από την μητριά του, αποφάσισε ότι προτιμά τη μοναξιά των βουνών και δεν σκέφτηκε να φύγει.
Ο ηλικιωμένος αγρότης τον είχε διδάξει τα απαραίτητα: πώς να κυνηγά λαγούς και πέρδικες, στήνοντας παγίδες από ξύλα και φύλλα.
«Τα ζώα με καθοδηγούσαν να βρω τροφή. Ό,τι έτρωγαν αυτά, το έτρωγα και εγώ» δηλώνει ο άνδρας στο BBC. «Τα αγριογούρουνα έτρωγαν βολβούς που βρίσκονταν θαμμένοι στο χώμα. Τους έβρισκαν από τη μυρωδιά. Όταν έσκαβαν το χώμα, αναζητώντας τους, εγώ τους πετούσα πέτρες. Έφευγαν μακριά και εγώ έκλεβα τους βολβούς» λέει.
Το πιο απίθανο σημείο της ιστορίας του μοιάζει να είναι εκείνο που αφορά τη σχέση του με μία οικογένεια λύκων.
«Μια ημέρα πήγα σε μια σπηλιά και έπαιξα με μερικά λυκάκια που ζούσαν εκεί και αποκοιμήθηκα. Αργότερα, όταν η μητέρα τους τούς έφερε φαγητό, ξύπνησα. Με πρόσεξε και με κοίταξε άγρια. Η λύκαινα άρχισε να σκίζει το κρέας σε κομμάτια. Ένα λυκάκι με πλησίασε και εγώ προσπάθησα να του κλέψω το φαγητό γιατί πεινούσα. Η μητέρα του μου επιτέθηκε με τα νύχια της. Έκανα πίσω» αφηγείται ο Μάρκος Ροντρίγκες Παντόγια.
«Όταν τάισε τα μικρά της πέταξε και σε μένα ένα κομμάτι κρέας. Δεν ήθελα να το αγγίξω γιατί σκέφτηκα ότι μετά θα μου επιτίθετο, αλλά εκείνη έσπρωχνε το κρέας με τη μύτη της. Το πήρα, το έφαγα και σκεφτόμουν ότι θα με δάγκωνε. Ωστόσο, εκείνη έβγαλε τη γλώσσα της και άρχισε να με γλύφει. Μετά από αυτό ήμουν μέρος της οικογένειας» λέει ο Ισπανός.
Οι λύκοι δεν ήταν τα μόνα ζώα με τα οποία ο Μάρκος δηλώνει ότι ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση. Στη σπηλιά που ζούσε υπήρχε ένα θηλυκό φίδι. Ο Μάρκος το τάιζε γάλα κατσίκας και το φίδι τον ακολουθούσε παντού. «Με προστάτευε» λέει.
Οι μόνες στιγμές που αισθανόταν μοναξιά, τονίζει στο BBC, ήταν όταν δεν μπορούσε να ακούσει τους ήχους των ζώων. Τότε τους μιμείτο και όταν τα ζώα του απαντούσε, μπορούσε να κοιμηθεί. «Ήξερα ότι δεν με είχαν εγκαταλείψει» λέει.
Σιγά-σιγά ξέχασε να μιλάει. Μια μέρα τον ανακάλυψε η Πολιτοφυλακή και τον πήγε με το ζόρι στο χωριό Φουεντσιαλέντε, στους πρόποδες του βουνού, ενώ κάλεσε τον πατέρα του να τον αναγνωρίσει.
Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν αισθάνθηκε τίποτα όταν τον είδε.
Ο Μάρκος περιγράφει την επιστροφή του στην κοινωνία ως την πιο τρομακτική στιγμή της ζωής του. Όταν πήγε για πρώτη φορά στον κουρέα, φοβήθηκε ότι εκείνος θα του έκοβε τον λαιμό με το ξυράφι, ενώ μάλωνε με τις καλόγριες στη Μαδρίτη που προσπαθούσαν να τον πείσουν να κοιμάται σε κρεβάτι.
Το χειρότερο ήταν οι ήχοι μιας οργανωμένης κοινωνίας. «Δεν μπορούσα να αντέξω τόσο θόρυβο. Τα αυτοκίνητα... και ο κόσμος να πηγαινοέρχεται σαν τα μυρμήγκια. Τουλάχιστον τα μυρμήγκια πηγαίνουν όλα στην ίδια κατεύθυνση. Ο κόσμος πήγαινε παντού! Φοβόμουν ακόμα και να διασχίσω τον δρόμο!» θυμάται.
Όσο για το πόση από την ιστορία του είναι αληθινή, ο συγγραφέας και ανθρωπολόγος Γκαμπριέλ Χανέρ Μανίλα, ο οποίος έχει μελετήσει την ιστορία του Μάρκος, λέει ότι ο άνδρας δεν αφηγείται τι έγινε πραγματικά, αλλά το πώς εκείνος εκλαμβάνει τα γεγονότα.
«Όταν ο Μάρκος βλέπει ένα φίδι και της δίνει γάλα και ύστερα το φίδι ξανάρχεται, λέει: "είναι φίλη μου". Το φίδι δεν είναι "φίλος". Τον ακολουθεί γιατί της δίνει γάλα. Λέει: "Με προστατεύει", γιατί αυτό πιστεύει ότι συνέβη» τονίζει.
Πάντως, επισημαίνει ότι μίλησε με αρκετούς ανθρώπους που επιβεβαίωσαν μέρος της ιστορίας του Μάρκος, ανθρώπους που τον συνάντησαν όταν ήταν νέος και μίλησαν για το γεγονός ότι δεν γνώριζε τις κοινωνικές συμβάσεις, για την ανικανότητά του να ακολουθήσει τους κανονισμούς ενός παιχνιδιού, για τον άγριο χαρακτήρα του.
Σκέφτηκε ποτέ να επιστρέψει στα βουνά του, τον ρωτά η δημοσιογράφος. «Το έχω σκεφτεί πολλές φορές» λέει. «Αλλά έχω συνηθίσει τη ζωή εδώ και υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν είχα εκεί, όπως η μουσική για παράδειγμα, ή οι γυναίκες. Οι γυναίκες αποτελούν έναν καλό λόγο για να μείνω εδώ» τονίζει.
Επιμέλεια: Αγγελική Στελλάκη
Ήταν τότε σε ηλικία 19 ετών, αλλά δεν είχε καθίσει ποτέ σε τραπέζι να φάει. Όπως αναφέρει το BBC, ο Μάρκος ζούσε επί 12 χρόνια μόνος του στα βουνά, με μόνη συντροφιά λύκους, κατσίκες, φίδια και άλλα ζώα.
Όταν ήταν έξι η επτά ετών ο πατέρας του τον πούλησε σε έναν αγρότη που τον πήγε στα βουνά Σιέρα Μορένα, στην Ισπανία, για να τον βοηθάει να βόσκει τα πρόβατα. Ο ηλικιωμένος άνδρας πέθανε μετά από λίγο, αφήνοντας τον Μάρκο μόνο του.
Έχοντας βιώσει, όπως λέει, χρόνια ξυλοδαρμών από την μητριά του, αποφάσισε ότι προτιμά τη μοναξιά των βουνών και δεν σκέφτηκε να φύγει.
Ο ηλικιωμένος αγρότης τον είχε διδάξει τα απαραίτητα: πώς να κυνηγά λαγούς και πέρδικες, στήνοντας παγίδες από ξύλα και φύλλα.
«Τα ζώα με καθοδηγούσαν να βρω τροφή. Ό,τι έτρωγαν αυτά, το έτρωγα και εγώ» δηλώνει ο άνδρας στο BBC. «Τα αγριογούρουνα έτρωγαν βολβούς που βρίσκονταν θαμμένοι στο χώμα. Τους έβρισκαν από τη μυρωδιά. Όταν έσκαβαν το χώμα, αναζητώντας τους, εγώ τους πετούσα πέτρες. Έφευγαν μακριά και εγώ έκλεβα τους βολβούς» λέει.
Το πιο απίθανο σημείο της ιστορίας του μοιάζει να είναι εκείνο που αφορά τη σχέση του με μία οικογένεια λύκων.
«Μια ημέρα πήγα σε μια σπηλιά και έπαιξα με μερικά λυκάκια που ζούσαν εκεί και αποκοιμήθηκα. Αργότερα, όταν η μητέρα τους τούς έφερε φαγητό, ξύπνησα. Με πρόσεξε και με κοίταξε άγρια. Η λύκαινα άρχισε να σκίζει το κρέας σε κομμάτια. Ένα λυκάκι με πλησίασε και εγώ προσπάθησα να του κλέψω το φαγητό γιατί πεινούσα. Η μητέρα του μου επιτέθηκε με τα νύχια της. Έκανα πίσω» αφηγείται ο Μάρκος Ροντρίγκες Παντόγια.
«Όταν τάισε τα μικρά της πέταξε και σε μένα ένα κομμάτι κρέας. Δεν ήθελα να το αγγίξω γιατί σκέφτηκα ότι μετά θα μου επιτίθετο, αλλά εκείνη έσπρωχνε το κρέας με τη μύτη της. Το πήρα, το έφαγα και σκεφτόμουν ότι θα με δάγκωνε. Ωστόσο, εκείνη έβγαλε τη γλώσσα της και άρχισε να με γλύφει. Μετά από αυτό ήμουν μέρος της οικογένειας» λέει ο Ισπανός.
Οι λύκοι δεν ήταν τα μόνα ζώα με τα οποία ο Μάρκος δηλώνει ότι ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση. Στη σπηλιά που ζούσε υπήρχε ένα θηλυκό φίδι. Ο Μάρκος το τάιζε γάλα κατσίκας και το φίδι τον ακολουθούσε παντού. «Με προστάτευε» λέει.
Οι μόνες στιγμές που αισθανόταν μοναξιά, τονίζει στο BBC, ήταν όταν δεν μπορούσε να ακούσει τους ήχους των ζώων. Τότε τους μιμείτο και όταν τα ζώα του απαντούσε, μπορούσε να κοιμηθεί. «Ήξερα ότι δεν με είχαν εγκαταλείψει» λέει.
Σιγά-σιγά ξέχασε να μιλάει. Μια μέρα τον ανακάλυψε η Πολιτοφυλακή και τον πήγε με το ζόρι στο χωριό Φουεντσιαλέντε, στους πρόποδες του βουνού, ενώ κάλεσε τον πατέρα του να τον αναγνωρίσει.
Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν αισθάνθηκε τίποτα όταν τον είδε.
Ο Μάρκος περιγράφει την επιστροφή του στην κοινωνία ως την πιο τρομακτική στιγμή της ζωής του. Όταν πήγε για πρώτη φορά στον κουρέα, φοβήθηκε ότι εκείνος θα του έκοβε τον λαιμό με το ξυράφι, ενώ μάλωνε με τις καλόγριες στη Μαδρίτη που προσπαθούσαν να τον πείσουν να κοιμάται σε κρεβάτι.
Το χειρότερο ήταν οι ήχοι μιας οργανωμένης κοινωνίας. «Δεν μπορούσα να αντέξω τόσο θόρυβο. Τα αυτοκίνητα... και ο κόσμος να πηγαινοέρχεται σαν τα μυρμήγκια. Τουλάχιστον τα μυρμήγκια πηγαίνουν όλα στην ίδια κατεύθυνση. Ο κόσμος πήγαινε παντού! Φοβόμουν ακόμα και να διασχίσω τον δρόμο!» θυμάται.
Όσο για το πόση από την ιστορία του είναι αληθινή, ο συγγραφέας και ανθρωπολόγος Γκαμπριέλ Χανέρ Μανίλα, ο οποίος έχει μελετήσει την ιστορία του Μάρκος, λέει ότι ο άνδρας δεν αφηγείται τι έγινε πραγματικά, αλλά το πώς εκείνος εκλαμβάνει τα γεγονότα.
«Όταν ο Μάρκος βλέπει ένα φίδι και της δίνει γάλα και ύστερα το φίδι ξανάρχεται, λέει: "είναι φίλη μου". Το φίδι δεν είναι "φίλος". Τον ακολουθεί γιατί της δίνει γάλα. Λέει: "Με προστατεύει", γιατί αυτό πιστεύει ότι συνέβη» τονίζει.
Πάντως, επισημαίνει ότι μίλησε με αρκετούς ανθρώπους που επιβεβαίωσαν μέρος της ιστορίας του Μάρκος, ανθρώπους που τον συνάντησαν όταν ήταν νέος και μίλησαν για το γεγονός ότι δεν γνώριζε τις κοινωνικές συμβάσεις, για την ανικανότητά του να ακολουθήσει τους κανονισμούς ενός παιχνιδιού, για τον άγριο χαρακτήρα του.
Σκέφτηκε ποτέ να επιστρέψει στα βουνά του, τον ρωτά η δημοσιογράφος. «Το έχω σκεφτεί πολλές φορές» λέει. «Αλλά έχω συνηθίσει τη ζωή εδώ και υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν είχα εκεί, όπως η μουσική για παράδειγμα, ή οι γυναίκες. Οι γυναίκες αποτελούν έναν καλό λόγο για να μείνω εδώ» τονίζει.
Επιμέλεια: Αγγελική Στελλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου