"Τα ληγμένα τρόφιμα αξίζουν μόνο για τροφή των γουρουνιών ...όχι των ανθρώπων."

Καλή όρεξη..

Η κυβέρνηση παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο, αφού επαφίεται στην κρίση των πωλητών, ενώ θα έπρεπε αντί να επιτρέψει την πώληση ληγμένων προϊόντων να είχε σαν πρωταρχικό της στόχο την άρση των περιορισμών και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις (ενέργεια, μεταφορές, μείωση γραφειοκρατίας), που θα επιφέρουν τη μείωση των τιμών, την οποία, στο τέλος της ημέρας, αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των ευσυνείδητων ή μη εμπόρων..

Σε μια προσπάθεια για τη συγκράτηση των τιμών και στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας, με την άρση απαρχαιωμένων περιορισμών, που επιχειρεί η κυβέρνηση... και συγκεκριμένα το υπουργείο Ανάπτυξης, επιτρέπεται πλέον η διάθεση τροφίμων περασμένης χρονολογίας ελάχιστης διατηρησιμότητας, δηλαδή κοντά στη λήξη τους, εκτός από εκείνα που θεωρούνται ευαλλοίωτα (κρέας, γαλακτοκομικά κλπ.), υπό την προϋπόθεση ότι θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα άλλα τρόφιμα (σε πινακίδα που θα αναρτάται σε αυτά, θα αναγράφεται με κεφαλαία η φράση «Τρόφιμα Περασμένης Διατηρησιμότητας» και σε χαμηλότερη τιμή.

Μήπως ζούμε σε κάποια ιδανική χώρα (όπου τηρούνται απαρέγκλιτα οι νόμοι και οι διατάξεις) και δεν το γνωρίζουμε; Διαφορετικά, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η απόφαση αυτή είναι μια πράξη ηθική και υπεύθυνη. Προσωπικά, πιστεύω πως όχι!

Και το λέω αυτό, διότι έχουμε πολλά παραδείγματα εμπορικών επιχειρήσεων (σουπερμάρκετ, μίνι μάρκετ κλπ), οι οποίες, στο παρελθόν και σε περιόδους που ο κρατικός έλεγχος ήταν ανύπαρκτος ή είχε λασκάρει, πωλούσαν ληγμένα κρέατα, γάλατα και άλλα συναφή τρόφιμα, απλώς κολλώντας στη θέση του παλιού στίκερ ένα νέο με άλλη μεταγενέστερη (από την ημερομηνία λήξης) ημερομηνία. Τώρα πια πολύ φοβάμαι πως οι διάφοροι επιτήδειοι θα μπορούν να δρουν ανεξέλεγκτα, γεμίζοντας τα ράφια τους με προϊόντα αμφίβολης ποιότητας για απελπισμένους καταναλωτές. Και εδώ συνίσταται το ανήθικο της υπόθεσης.

Έτσι, με τις τιμές των τροφίμων να αυξάνονται σε επίπεδα απροσπέλαστα για την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, η κυβέρνηση κάνει το απελπισμένο βήμα που επιτρέπει στους εμπόρους να πωλούν τρόφιμα που έχουν λήξει, σε φθηνότερες τιμές, έτσι ώστε οι «εξαθλιωμένοι» Έλληνες να έχουν τουλάχιστον κάτι να προσδοκούν, ανεξαρτήτως των τυχόν κινδύνων που εγκυμονούν για την υγεία τους. Εδώ πρέπει να επισημάνω ότι η αντίληψη των καταναλωτών για τα ληγμένα τρόφιμα,εδώ στις ΗΠΑ τουλάχιστον, είναι ότι "αξίζουν μόνο για τροφή των γουρουνιών και όχι των ανθρώπων". Το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και οι τράπεζες τροφίμων, οι οποίες αρνούνται να τα συμπεριλάβουν στα τρόφιμα που διαθέτουν.

Η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να επιτρέψει την πώληση των ληγμένων τροφίμων σε τιμή χαμηλότερη από την αρχική, αποτελεί μια κίνηση που, κατά την άποψή μου, δεν είναι σε θέση να τη δικαιολογήσει. Οι κανονισμοί αποκλείουν το κρέας και τα γαλακτοκομικά προϊόντα από τη λίστα των αναλώσιμων που μπορούν να πωληθούν και θέτουν ένα όριο ημερομηνίας που θα επιτρέπεται η πώλησή τους. Έτσι, τρόφιμα στα οποία η ημερομηνία λήξης υποδεικνύεται από την ημέρα και το μήνα, μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν στο ράφι για άλλη μια εβδομάδα. Σε περίπτωση που η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή μήνα και έτους, η πώληση μπορεί να παραταθεί για ένα μήνα, και σε περίπτωση που η ημερομηνία λήξης δηλώνεται μόνο με την αναγραφή του έτους, η ημερομηνία πώλησης μπορεί να παραταθεί κατά ένα τέταρτο του χρόνου.

Αυτή η απόφαση για πολλούς, εμού συμπεριλαμβανομένου, αποτελεί μια «ανεύθυνη πράξη». Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αδυνατώντας να ελέγξει την ακρίβεια στις τιμές των προϊόντων, επιτρέπει την πώληση τροφίμων με ληγμένη ημερομηνία διατηρησιμότητας. Ο ίδιος ο Ενιαίος Φορέας Ελέγχου Τροφίμων διατυπώνει την ανησυχία του για το αν το μέτρο αυτό εξυπηρετεί σε κάτι.

Πράγματι, η κυβέρνηση παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο, αφού επαφίεται στην κρίση των πωλητών, ενώ θα έπρεπε αντί να επιτρέψει την πώληση ληγμένων προϊόντων να είχε σαν πρωταρχικό της στόχο την άρση των περιορισμών και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις (ενέργεια, μεταφορές, μείωση γραφειοκρατίας), που θα επιφέρουν τη μείωση των τιμών, την οποία, στο τέλος της ημέρας, αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των ευσυνείδητων ή μη εμπόρων.

Πάνος Τσαγκαράκης 

Πηγή: http://greece-salonika.blogspot.com/2013/09/blog-post_580.html